!!!! برادرم
.هرچند اکنون فاصله : وسعتی یافته که واژه خدا حافظی رابایدصدازد...اماچطور میتوان ناگفته ها را نگفت در حالی که فاصله لعنتی جدای ها را صدا میزند .
برادرم.......ا
اکنون شاید فرسنگ های فاصله تورا ربورده وکنار من نیستی
اما بدان!
توتنها یک برادر نبودی بلکه مرحمی بودی بر درد نهان وجودم بر زخم های تیره ای گلویم " لبخند هایت تنها هدیه های ارزشمندی اند که ازین دنیا گرفتم............ا
شاید تو نمیدانی ! که با خنده هایت در اوج ناراحتی هایم مرا شاد ساختی وشاد زیستن را برایم آموختی ........ا
اکنون چه کنم؟
که دیگر لبخند مهربانت نیست تا مرا بخنداند شاید همانگونه پژمرده بمانم مثل گلی از بی آبی بمیرم.......ا.
برادرم! بااینکه بارفتنت به آینده ای میرسی اما مبدا حرمت های گذشته مان از دفتر خاطرات ذهن تو محو گردد:
آرامش وجود پدرم......ا
گرمی آغوش مادرم..........ا
............ ودلتنگی های خواهرت
خواهری که بارفتن ات وسوسه ای تنها شدنت را در دل دارد. زیرا دیگر غیرت نگاهت نیست تا بغض دلتنگی هایم را که عصر جمعه تیره میشوند وچشمان ام بارانی را محو کند ومرا بخنداند.
واما ..........ا
هوای رفتن ات بغض دیرینه ای دلتنگی هایم را طوفانی کرده . ودرد کهنه ای را در تن صدایم جاری کرده ! هر چند گفتن خدا حافظی دل میخواهد امابازهم ............
................... خداحافظ برادرم به سلا مت برسی
