ساختار کنترل: مؤسسات بزرگ ژاپن را اساسآ مدیرانی اداره می کنند که از حقوق بگیران سابق هستند، درحالی که در فرانسه، این گونه مؤسسات غالبآ تحت کنترل خانوادگی قرار دارند.

مقایسه ای تقریبی مبتنی بردو بررسی مستقل و همزمان نسشان می دهد که نسبت مؤسسات خانوادگی در فرانسه 5 برابر این نوع مؤسسات در ژاپن است.

فقدان نسبی مالکیت خانوادگی سرمایه در شرکتهای بزرگ ژاپنی اساسآ به علت انحلال گروههای بزرگ خانوادگی در این کشور، بعد از جنگ جهانی دوم است، که قبلا در مورد آن صحبت کردیم.

اما بر خلاف ژاپن، در فرانسه چنین اصلاحاتی صورت نگرفت و این می تواند توضیح دهندة علت تداوم اوضاع در قبل و بعد از جنگ باشد.

      پیامدهای این ویژگی ژاپن بسیار با اهمیت است. نخست، قدرت مدیر ژاپنی اساسآ بر صلاحیت واقعی حرفه ای، که در تجربه ثابت  شده، استوار است ونه بر مالکیت سرمایه. در سال 1973، تنها 0.65% از کل سهام 849 مؤسسة طراز اول به مدیر ان تعلق داشت.

دوم، چنین به نظر می رسر که گرایش مدیران ژاپنی بیشتر متوجة توسته و ابتکار باشد ثبات و احتیاط که معمولا از مشخصات کارفرماهای مؤسسات خانوادگی است.

اولویت دادن به توسعه به دلیل رشد اقتصادی زیاد و مستمری که در سال 1973 به پایان رسد، توجیه و تشویق می شده است.

سوم، فقدان نسبی کنترل خانوادگی در مؤسسات بزرگ ژاپنی انگیزه ای برای کارمندان است، زیرا مدیرانی که از میان آنان بر می خیزند به صورت الگو و سر مشقی برای آنان در می آیند.

از آنجا که مدیران ژاپنی درآغاز کارمند ساده بوده اند و بتدریج موانع را پشت سر گذاشته و بدشواری از نردبان سلسله مراتب بالا رفته اند، دیگر فاصلة اجتماعی مدیران و سایر کارمندان در مؤسسات ژاپنی اهمیت کمتری دارد و بدین ترتیب پیوستگی و ارتباط مافوق و کارمندان رده های پایین تسهیل می شود.