دوستی وپیوند های شخصی اثر عمیقی در ساختار شخصیت انسان وتوجیه روح روان انسان دارد بنابرین اسلام تمام روابطی که انسان را با دیگران پیوند داده آنان را در کنار هم قرار می دهد وزمینه اثر پذیری واثر گذاری را میسر می سازد با تمام دقت مورد توجه قرار داده وقواعد ضوابط کاملی برای آن وضع کرده است این روابط اگر به اساس تقوا آغاز وبر مبنای ارزشها تقویت وبر پختگی رسید مورد قبول الله تعالی قرار می گیرد واگر بنابر خواسته های پست وحقیر باشد مورد قبول الله تعالی قرار نگرفته وسبب هلاکت انسان ها می گردد.
اولین شرط دوستی اینست که از اغراض دنیوی پاک بوده ومخلصانه بخاطر خدا باشد زمانیکه یقین وایمان در قلب انسان رسوخ پیدا کرد وبشاشت درخشنده گی آن با تمام ذرات قلبش در آمیخت وحلاوت آنرا در مذاق خود احساس کرد درآنزمان است که همه موجودات را در روشنایی همین عقیده وایمان خود مینگرد وبخاطر شهوات وخواسته های نفسانی فقط بخاطر همین ارزشها ومبادی بادیگران دشمن می نمایید نه بخاطر این که در دنیا محروم مانده است .
امادوستی ومحبت الهی را هرکس نمی تواند در سینه خود بپروراند واز هرکس هم این این دعوا پذیرفته نمی شود بلکه انسان برای رسیدن به این مقام اولا باید پروردگار خود را به صورت درست بشناسد ودرین معرفت وشناخت آنقدرعمیق گردد تا بر همه داشته های ذهنی ومعنوی اوتفوق وبرتری حاصل نمایید اینگونه معرفت سبب می گردد تا انسان با ذرات خداوند تعالی محبت نمایید وهمین زاده معرفت اوست توجیه کننده تمام اعمال انسان قرار می گیرد
