حقوق بگیرانی که پس از حداکثر سن تعیین شده نمی توانند در شرکت به کار ادامه دهند، در صورت تمایل به کار کردن، مجبورند در شرکت دیگری کار جدیدی برای خود بیابند، و این چیزی است که غالبا اتفاق می افتد.

این افراد معمولا دومین مرحله زندگی حرفه ای شان را در یک مؤسسه متوسط یا کوچک آغاز می کنند، اما حقوق جدیدشان نسبت به حقوق قبلی به نحو قابل توجهی کاهش می پذیرد. در سال 1977، مؤسسات بزرگ اقتصادی یک سوم از جمعیت فعال را که سنشان بین 50 و 54 سال (یعنی چند سال قبل از سن بازنشستگی) بود استخدام می کردند.

با یان حال در مورد مقطع سنی بالاتر از 60سال، این نسبت تنها به 9% می رسد. در عوض، مؤسسات کوچک و متوسط با کمتر از 99 کارمند، 62% از جمعیت فعال بیش از 60 سال را به خود جذب می کنند.

نباید فراموش کرد که ترک یک مؤسسه در شروع بازنشستگی به معنای ترک قطعی کلیۀ فعالیتهای حرفه ای نیست.

یک ویژگی خاص ژاپن در این واقعیت نهفته است که افراد پس از سن متوسط بازنشستگی، یعنی 57 سالگی، مایل به ادامۀکار هستند. حدود 70% از ژاپنیها که بین 65و 69 سال دارند جزء جمعیت فعال محسوب می شوند، درحالیکه این نسبت در مورد فرانسویها 20.5% است. چنین تمایلی به کارکردن بیشتر از نیازروانی ناشی می شود تا نیاز اقتصادی واقعی.

با چنین دیدگاهی، این نگرانی برای حقوق بگیران ژاپنی که به سن بازنشستگی نزدیک می شوند وجود دارد که بازچندسالی بتوانند به کارکردن ادامه دهند. با در نظر گرفتن اینکه چنین امکانی محدود است و در هرحال به «لطف» مدیریت بستگی دارد، حقوق بگیران ژاپنی تا پایان زندگی حرفه ای شان در یک مؤسسه باید مستقرا بارقابت روبه رو باشند.