مذاکرات مربوط به دستمزد معمولا در چارچوب «تعرض بهاری» («شونتو») که در بهار هر سال بین ماههای مارس و مه برگزار می شود، انجام می گیرد. این زمان برای مذاکره در بارۀ دستمزد بسیار مناسب است، زیرا سال جدید مالی و تحصیلی در این هنگام آغاز می شود، و دسمتزدها نیز در ماه آوریل مورد تجدید نظر قرار می گیرند.

مذاکره جمعی یعنی عمل متحد سندیکایی در چارچوب یک شاخه صنعتی در سطح ملی، به رهبری سندیکاهای مرکزی و به منظور تحکیم مواضعی که هنگام مذاکره با کارفرما اتخاذ می شود.

جبهه مشترک مزبور امکان هماهنگ کردن خواستها و اعتصابهای احتمالی را فراهم می کند و به این ترتیب ضعف سندیکای مؤسسه را برطرف می سازد. بنابراین، مشاهده می شود که 60 تا 70% از مناقشه های کاری در ماههای آوریل و مه واقع می شوند.

«تعرض بهاری» در سال 1954 پایه گذاری شده و 80% از کارگران عضو سندیکا درآن شرکت می کنند.

     مذاکرات بهاری مربوط به دستمزد در صنعت ذوب فلز آغاز می شود، پس از اعتصاب سخت سال 1957، قاعدۀ جدیدی برای مذاکرات در این بخش صنعتی تدوین شد.

براساس این قاعده، کارفرما تنها یک پاسخ به خواستهای سندیکاها می دهد، و حتی در صورت وقوع اعتصاب نیز موضع خود را تغییر نمی دهد. تقریبا 10% از مجموع مؤسسات بخشهای مختلف، این قاعده را به کارمی بندند.کارفرمای ذوب فلز با آگاهی از اهمیتش در سطح اقتصادی ملی، ضمن سعی در تعیین سطح حداقلی که رضایت کارگران این بخش حرفه ای را فراهم سازد، تأثیرات احتمالی میزان جدید افزایش دستمزد را بر کل صنایع در نظر می گیرد.

 

بنابراین، میزان افزایش دستمزد در صنعت ذوب فلز به عنوان شاخص پایه به کارگرفته می شود و به تعیین میزان افزایش دستمزد درسایر بخشهای صنعتی، موسسات کوچک و متوسط اقتصادی، و حتی بخشهای عمومی کمک می کند.

     در سطح مؤسسه، مذاکرات مستقیما بین نمایندگان سندیکای مؤسسه و مدیریت انجام می شود. با آنکه طرفین مذاکره به میزان متوسط افزایش دستمزد که در چارچوب «تعرض بهاری» تعیین شده است استناد می کنند، اما وضعیت ویژه مؤسسه و بخصوص الزامات سودآوری نیز افزایش سطح دستمزد را تحت تأثیر قرار می دهد.

این امر می تواند از یک طرف به تفاوتهای نستبا مهم بین مؤسسات یک بخش و از طرف دیگر بین بخشهای مختلف منجر شود.