هدف از توجه به چگونگی مدیریت مؤسسۀ اقتصادی در کشوری دیگر، تنها کشف آن جنبه های خاصی نیست که به سنت فرهنگی یا محیط اجتماعی---اقتصادی ویژه و منحصر به فرد آن کشور مربوط می شود. مسئلۀ جالبتر و مهم از نظرما، تلاش در جهت استنتاج عناصر معتبر جهانی است که موسسات اقتصادی
موفق را متمایز می کند. در ژاپن، نظیر دیگر نقاط جهان، مؤسسات اقتصادی در بخش صنعتی اعتباری نخواهند داشت، مگر در صورت اتخاذ و اجرای استراتژیهایی براساس«پیش بینی و احترام به نیازهای بازار، به حداقل رساندن زمان گذار از تحقیق و توسعه به تجارتی کردن کالا، صرعه جوییهای ناشی از ابعاد تولید و جهانی کردن فعالیتها، و نوآوریهای مستمر کالا و روش ساخت.»
اکنون می دانیم که نه اشتغال دائم و نه مزد بر مبنای سابقۀ کار، از نظر گاه ساختاری، ویژگیهایی صددرصد ژاپنی نیستند. عناصری را که واقعا موجب همبستگی و انگیزۀ کاری در کارگران مؤسسات موفق ژاپن می شوند، باید درجای دیگر جستجو کردو این عناصر عبارتنداز: «اختیار و ایجاد مسئولیت، تعلق وغنی شدن کار، آموزش حرفه ای، و مشارکت در اطلاعات و دستاودرهای مؤسسه.»
سرانجام، پیشرفت یک مؤسسۀ اقتصادی اساسا به درایت، شهامت، پویایی، و خواست مدیر آن بستگی دارد. در مورد این نکته نیز هیچ تفاوتی میان یک مؤسسۀ ژاپنی ویک مؤسسۀ خارجی وجود ندرد.
از نظر ما، مهمترین دستاورد مدیریت ژاپنی برای مؤسسات فرانسوی شاید این باشد که «مدلهای » خاص آنها را در خود فرانسه به آنان شناسانده یا خواهد شناساند.
