و تو باز با این سوال در گیر می شوی که اگر پیامبر هجرت کرد، انصار سفره اش را با او قسمت کرد و اینان راه شان را از تو جدا می کنند که نحسی و باعث تمام بدبختی ها و تنگدستی ها و فلاکتی که شاید سیاست های پراشتباه حاکمان، ملت اش را دچار خود کرده است.
کمی که بزرگتر می شوی، مادرت را می بینی که سپیده صبح سر نزده، خواب ناز را از روی پلک های برادرت می پراند و او را که مطیع و فرمان پذیر سر از جا برداشته و راهی می شود می بینی و در حیرتی که او کجا می رود که وقتی در تاریکی شب بر می گردد دیگر رمقی برای فرو بردن لقمه ای نان هم در گلو ندارد...مگر او کجا می رود و چه می کند که این گونه با قامتی خمیده و شانه های آویزان به خانه باز می گردد؟...
مگر قرار نبود که او درس بخواند و مایه افتخار خانواده باشد و خدمتگذار جامعه ای که هر روز بدن های تکه و پاره جوانانش سینه قبرستان را پر می کند ...از پدرت می پرسی که " چی شد؟...این که قرار مان نبود"...می پرسی" پدر تو که گفته بودی این جا خانه خودمان است...گفته بودی می فرستم تان مکتب که درس بخوانید و فردا روز که برگشتیم افغانستان، افغانستانی که اگرنیمه جانی برایش باقیست، به امید سر پاشدن ماست... حالا برادرم با این دست های تاول زده و این قامت خمیده و غروری به تمام معنی فرو ریخته می خواهد کجای آن خاک زخمی را مرحم بگذارد؟
وقتی پدرت بغض می کند و سکوت می کند و نگاهش را از تو می دزد، یعنی آن جا خانه خودت نبوده و نمی تواند باشد. یعنی آدرس را غلط آمده ای...یعنی این همه سال که دویدی و افتادی و باز سر پا شدی، فقط مجاز بودی که از هوای آن جا به سینه ات نفس بدهی و به پاس این لطف، زندگی ات را مدیون میزبان ات باشی. زیادی بودن و سر بار بودن درد کمی نیست. مخصوصا زمانی که سر میز های سیاسی تو را پهن می کنند و بر سر بودن و نبودن ات با هم چانه می زنند و برای هر نفس ات نرخ تعیین می کنند.
.................................. ..پایان قسمت دوم
